درمانده....

در بدترین روزهای زندگی وقتی کمتر از یک سال دو نفر از عزیزان کوچ میکنن و میمیرن نایی برا ادم نمیمونه .وقتی یه هفته مونده به امتحانت بهترین عضو خانواده ات که رفیقته میمونی به عقب نگاه میکنی که چقدر زحمت کشی ولی حال نداری بری امتحان بدی به اصرار خانواده میری . اخ چه سخته به این باور برسی که دیگه عزیزانت رو نمیبینی نفس ادم بند میاد .من دیگه تحمل ندارم دوس دارم نفر بعدی من باشم حس میکنم عین یه گوجه زیر پا له شدم .خدایا انصاف ات شکر ..... چی بهت بگم .خدایا خودت بهم صبر بده....

 

روزمرگی های من...